Terapia Czaszkowo-Krzyżowa

Terapia Czaszkowo-Krzyżowa jest formą pracy na układzie nerwowym pacjneta i płynie mózgowo-rdzeniowym.  Płyn ten jest miejscem odbierania informacji, który każdy z nas nosi w sobie od momentu poczęcia aż do chwili obecnej. Krąży w naszym organizmie począwszy od przestrzeni czaszki, poprzez kanał kręgowy aż do kości krzyżowej, a stamtąd do wszystkich narządów naszego ciała i najdalej oddalonych komórek poprzez „obmywanie” zakończeń nerwowych, które je unerwiają.

Zastoje przepływu tego płynu powodują liczne dysfunkcje i nieprawidłowości funkcjonowania naszego organizmu.

Pulsowanie tego płynu powoduje niemal niezauważalny ruch kości czaszki, kości krzyżowej, które terapeuta odczytuje i interpretuje zgodnie z tym, co organizm chce przekazać. Organizm jest całością- nie funkcjonuje jako ręka, noga czy oko-ból w jednym obszarze poprzez sieć połączeń nerwowych, tkankę łączną ,która łączy nasze ciało w jedno jest przenoszony za pomocą ruchu płynu mózgowo-rdzeniowego jako informacja o deformacji, blokadzie, zaburzeniu. Wszystkie nieprawidłowe napięcia w naszym ciele zaburzają ten rytm. Terapia czaszkowo-krzyżowa umożliwia odnajdywanie tych nieprawidłowości, umożliwia ich „uwolnienie” oraz „samo-leczenie” organizmu.
Założenia i zakres działania tej metody sprawiają, że jest ona bardzo przydatna w towarzystwie innych, klasycznych metod fizjoterapeutycznych, ortopedycznych i neurologicznych. Wszystkie fakty jakie zachodzą podczas praktycznego wykonania zabiegu mają wytłumaczenie naukowe zarówno na poziomie podstawowej jak i kwantowej fizyki. Terapia czaszkowo-krzyżowa to terapia przyczynowo-skutkowa. Jedno podejście terapeutyczne daje sygnał do wykonania kolejnego układu terapeutycznego i tak, aż dojdziemy do momentu całościowego rozwiązania tego problemu pacjenta, z którym w danym dniu jego organizm był w stanie sobie poradzić.

Jak wygląda terapia? 

Nie wymaga ona bezpośredniego kontaktu ze skórą pacjenta, tym niemniej zalecana jest dla pacjenta odzież miękka, lekka, nie krępująca ruchów, bezuciskowa. Terapeuta w czasie zabiegu, który trwa średnio ok. 1 godzinę, wykonuje konkretne układy terapeutyczne, stosowane również i w innych podejściach osteopatycznych, dotykając ciała pacjenta w różnych miejscach: na czaszce, klatce piersiowej, kości krzyżowej, stopach, delikatnym dotykiem (nie więcej niż 5-cio gramowym), który pozwala na rozluźnienie tkanek miękkich i kostnych w obrębie układu czaszkowo-krzyżowego (zespołu membranowego opony twardej mózgu i rdzenia kręgowego i przyczepionych do niej struktur kostnych: czaszki, kręgosłupa szyjnego i kości krzyżowej). Duża część technik TCK skierowana jest na przywrócenie naturalnego, wzajemnego ruchu kości czaszki i elastyczności membran otaczających mózgowie. Terapia może być również stosowana lokalnie np. wokół stawu kolanowego, stopy lub szczęki. W ten sposób zabieg kranialny uwalnia różne ograniczenia i dysfunkcje w ciele i przywraca ruchomość, dając odczucie rozluźnienia i dobre samopoczucie Pacjent po zabiegu jest wypoczęty, zaś w przypadku gdy następuje rozwiązanie traumatycznego przeżycia, terapii mogą towarzyszyć mimowolne ruchy ciała, drgania, zmiany rytmu oddechowego , reakcje emocjonalne typu śmiech, płacz. 

Podczas terapii stosowane są różne techniki terapeutyczne. Zasadą przyjętą podczas stosowania TCK jest minimalna ingerencja ze strony terapeuty przy maksymalnej inicjatywie i zaangażowaniu systemu pacjenta w procesie leczenia. Terapeuta odnajduje pewien dystans tzw. granice kontaktu w odniesieniu do zachodzącego procesu, który ma miejsce w ciele pacjenta, natomiast zachowuje status obserwatora, bez ingerencji w sam proces leczenia. Terapeuta obserwując, „ułatwia” przejście przez proces, ale nie wymusza, ani nie przyśpiesza zmian. Stosuje tzw. techniki zaciszania wzmacniając zasoby własne organizmu, trakcję opony twardej, dekompresję kości krzyżowej czy też odblokowując szwy czaszkowe. Podczas wykonywania układów terapeutycznych jest w stanie cofnąć objawy lokalnej niedyspozycji tkanki, oddziaływać na odległe narządy i cały układ homeostazy organizmu. Terapia CK stwarza możliwości do pracy z traumą różnego pochodzenia. 

Kiedy sięgnąć po tę metodę?  

Terapia ta dała się poznać na Świecie jako doskonałe narzędzie do pracy z pacjentami w przypadku: bólu, obrzęków i schorzeń: 

- narządu ruchu: zmian zwyrodnieniowych i pourazowych 

- układu nerwowego: migreny, przemęczenie, nadpobudliwość, padaczka, depresja, nerwice, zaburzenia snu, stany po śpiączce mózgowej, udary, 

- układu hormonalnego: zaburzenia miesiączkowania, niektóre rodzaje niepłodności ,cukrzyca 

- układu trawiennego: bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki 

- układu odpornościowego 

- traumy okołoporodowej dziecka i matki, stanów wymagających manipulacji w obrębie kości czaszki (np .interwencja stomatologiczna, chirurgiczna)

- schorzenia u dzieci –MPDZ, ADHD, autyzm, wcześniactwo.